ဖောက်သည် - မောင်ထင်

 ဖောက်သည် - မောင်ထင်

••••••••••••••••••••••••

ရပ်ကွက်ကြီးတစ်ခုလုံးသည် သုသာန်တစပြင်ကဲ့သို့ ငြိမ်သက်လျက်ရှိလေသည်။ နေ့ညမရွေး သေနတ်သံတဖျောက်ဖျောက်၊ တဗုန်းဗုန်း၊ တဒိုင်းဒိုင်း၊ တဒက်ဒက်တို့ကို ကြားနေရသော လူထုအများစုသည် ငြိမ်သက်ခြင်းကို နှစ်သက်မိကြသည်။ သို့သော် အချို့က ကြားနေကျသေနတ်သံကို မကြားရဘဲ ငြိမ်သက်ခြင်းကြီးမက ငြိမ်ကျနေသည်ကိုပင် ကြောက်ရွံ့ပူပန်ကြသည်။ အထူးသဖြင့် လမ်းတကာတွင် ကိုယ်ပိုင်အသိစိတ်ဖြင့် ရပ်ကွက်ကို စောင့်ရှောက်ကြသော ကင်းသမားများသည် ပို၍ ထိတ်လန့်ကြသည်။ ဘာသံကိုမျှ မကြားရလေလေ ပို၍ ကြောက်လေလေ။ ထို့ကြောင့် နားစွင့်ကြသည်။

မကြာမီ လပြည့်တော့မည်။ ကောင်းကင်တွင် တိမ်ခိုးများ ဝေနေသော်လည်း ရပ်ကွက်လူထုသည် ဖိုးရွှေလမင်းကြီးကို တကြသည်။ လသည် သာနေသည်ဟု မဆိုနိုင်။ သို့သော် တိမ်ခိုးတွေအကြားမှနေ၍ ကံကြမ္မာဖိစီးနှိပ်စက်ခြင်းကို ခံရသူများအား တိတ်တခိုး ချောင်းကြည့်နေလေသလော။ အနိဋ္ဌာရုံများကို ခဏခဏ မြင်နေရသော လမင်းသော်တာသည် မကြည်မလင်သော သူ့မျက်နှာကို တိမ်လွှာတည်းဟူသော ပုဝါနှင့်ဖုံး၍ တရိပ်ရိပ် ပြေးလေသည်။ သူလည်း ကြောက်ကြောက်နှင့် ပြေးလေသလော။
ကြည်လင်အေးမြသော သဘာ၀ကို ဆန့်ကျင်တိုက်ဖျက်လိုသော မိုးမှောင်တို့သည် မှေးမှိန်နေသောအလင်းရောင်ကို အမိုက်တိုက်ထဲသို့ပို့ရန် ရည်သန်၍ တွန့်ဆုတ်နေသော ငွေစန္ဒာ၏နောက်သို့ အပြေးလိုက်သည်။ မိုးတိမ်တို့က အရှိန်ယူ၍ တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးသောအခါ " ဒိန်း " ဟူသောအသံသည် တောင်ဘက်မှ ခပ်အုပ်အုပ် ထွက်ပေါ်လာသည်။

တစပြင်ကဲ့သို့ ငြိမ်သက်နေသော ရပ်ကွက်သည် တစ္ဆေချင်း စကားပြောသကဲ့သို့ သောသောညံလာလေသည်။ ကင်းသမားတို့က “တောင်ဘက်က လူအုပ်ကြီး တက်လာပြီဟေ့၊ သေနတ်သံ ကြားတယ်”ဟု အော်ဟစ်၍ အချက်ပေးသည်။ အနောက်ဘက်လမ်းမှ ကင်းသမားများ အူယားဖားယားနှင့် အရှေ့ဘက်သို့ ပြေးလာကြသည်။ အရှေ့ဘက်လမ်းထိပ်မှ ကင်းသမားများကလည်း အားကျမခံ အနောက်ဘက်လမ်းထိပ်ဆီသို့ သုတ်ခြေတင်ကြသည်။ လမ်းခုလတ်မှာ ကင်းသမားချင်း ဆုံသော်လည်း အကြောင်းခြင်းရာကို ဘုမသိဘမသိနှင့် မေးရမှန်းမြန်းရမှန်း သတိမရ။ မိမိထင်ရာ မိမိ စွတ်ပြေးနေကြသည်။

ထို့နောက် မိုးသည် ပြင်းထန်စွာ ချုန်း၏။ “ငါမှန်း သိပြီးလားဟဲ့”ဟု အကြောင်းပြလိုသော သဘောကြောင့်ပေလော မသိ။ မိုးကြိုး တစ်ချက် နှစ်ချက် ပစ်ပြသည်။ ကင်းသမားများ ပြေးကောင်းတုန်းပင်။ သို့သော် မိုးပြိုသကဲ့သို့ မိုးလုံးကြီးများ ရွာချလာသောအခါ အားလုံး အကြောက်ပြေ၍ “ မိုးရွာတာဟ” ဟု ပြောပြီးလျှင် အချင်းချင်း ရယ်ကြမောကြသည်။ ထို့နောက် လူချင်းခွဲ၍ မိမိတို့ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ ကင်းတဲ့သို့ ၀င်ပြီးလျှင် ပဲကြီးလှော်ကို ဝါးရင်း လက်ဖက်ရည်ကြမ်းသောက်ကြသည်။

“ညစဉ်ညတိုင်း မိုးသည်းပါစေ”ဟု တစ်ဦးက ဆုတောင်းသည်။

“အိပ်ရေးက ပျက်ပျက်၊ မိုးရေက စိုစို၊ ဖျားမှာနာမှာ စိုးရတဲ့အထဲ မိုးရွာဖို့ချည်း တောင့်တနေရသလား”ဟု တစ်ယောက်က အပြစ်တင်သည်။

“ မင်း ဘာနားလည်လို့လဲ၊ မိုးသည်းတော့ ဘယ်သူမှ အသွားအလာ မလုပ်ဘူး၊ အားလုံး ငြိမ်သွားမယ်။ ဒါမှ ငါတို့ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိမယ်ကွ”ဟု ပြန်၍ နှုတ်လှန်ထိုးသည်။

မိုးသည်းစဉ် ကင်းသမားများက သတင်းမျိုးစုံကို ဖလှယ်ကြသည်။ ကမ်းစပ်က ဆန်ဂိုဒေါင်ကို ဖောက်တာ အားလုံးကုန်ပြီ။ ဆာလာအိတ်တွေကို သယ်ကြသည်။ သွပ်ခွာကြသည်။ တိုင်နှုတ်ကြသည်။ အုတ်ခုံ ဖျက်ကြသည်။ သံရက်မကို ဖြုတ်ကြသည်။ ဆင့်များကို ထမ်းပြေးကြသည်။

ကင်းသမားများက “ဖောက်သည်”များသည် မိမိတို့လမ်းကို မဖြတ်စေရ၊ လမ်းထိပ်မှာ ဝါးကပ်ကာရမည်ဟု ဆိုကြသည်။ နောက်တစ်နေ့မှာ လမ်းဆုံလမ်းခွ၊ လမ်းလေးမ၊ ဖြတ်လမ်းပါမကျန် ဝါးကပ်နှင့်ပိတ်၍ လူတစ်ကိုယ် သွားသာရုံမျှသာ လမ်းဖွင့်ပေးသည်။ အထွက်အ၀င် စစ်ဆေးသည်။

တိုင်းပြည် ဘယ်လောက်ဆူဆူ အရက်ကတော့ ချက်မြဲ။ မိုးချုပ်စတွင် အမူးသမားများ အရက်ပုန်းတမြမြနှင့် ယိုင်တိယိုင်ထိုးနှင့် ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ပြန်ကြသောအခါ အစစ်အဆေး အမေးအမြန်း မခံလိုကြသောကြောင့် ကင်းသမားများနှင့် ရန်ဖြစ်ကြသည်။ အရပ်က အမူးသမားကို ဝိုင်းရိုက်ကြသည်။ အချို့က ဓားနှင့်ပင် ကပ္ပိကြသည်။ ပေါက်ပြဲဒဏ်ရာရသူကို ဆိုင်ရာဆိုင်ရာက လာရောက်ခေါ်ငင်၍ ဆေးရုံသို့ ပို့ကြသည်။ တရားလို မရှိ၊ တရားခံ မရှိ၊ တိုင်ချက် ဖွင့်စရာမလို။ သူ့တရားကို သူစီရင်လိမ့်မည်။

နောက်တစ်နေ့မှာ ရပ်ဝေးရပ်နီးမှလာ၍ ဆန်၊ ဂုန်အိတ်၊ သွပ်၊ သံချောင်း စသည်တို့ကို သယ်ကြသော ဖောက်သည်တစ်စုက သူတို့ ဖြတ်လမ်းမှမဖြတ်ရသောကြောင့် ဒေါသတကြီး စောဒကတက်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်ညမှာ ကင်းသမားများ ပို၍ အင်အားတောင့်အောင် လူစုကြသည်။ ဟိုဘက်လမ်းက သည်ဘက်လမ်းကို ကြိမ်းမောင်းသွားသည်။ သူတို့လူအုပ်နှင့် လာမည်။ အကြောင်းသိရောပ၊ သတိထား။ သတိပေးနေသည့်အထဲမှ ဟိုဘက်လမ်းက ဆူဆူညံညံ ကြားရသည်။ မိုးချုပ်စမှာ လူစုပြီး တိုက်ခိုက်ရန် ကြံစည်သည်ထင်သည်။

“လာကြဟေ့၊ ဟိုဘက်မှာ လူစုနေပြီ”

ဤသတိပေးသံကို ကြားသောအခါ သည်ဘက်လမ်းက ကင်းသမားများ၊ လူငယ်လူရွယ်များ၊ ပုစုခရုများ လမ်းထိပ်သို့ လာရောက်စုဝေးကြသည်။ တုတ်၊ ဓား၊ လေး၊ မြား၊ လှံ၊ မှိန်း စသည်တို့ကိုသာမက တရုတ်ရုပ်ရှင်ကားထဲမှာ မြင်ဖူးကြသော နံချပ်ကူများကိုလည်း အသီးသီး ကိုင်ဆောင်ထားကြသည်။ ဟိုဘက်လမ်းက အသံကျယ်လာသည်။ ပထမ ဘာသံမှန်းမသိ။ နောက်တော့ အသံကွဲပြားလာသည်။ ဆဲသံ။ မအေ၊ နှမဟူသော ဖရုဿဝါစာတို့သည် မိုးခြိမ်းသကဲ့သို့ ခြိမ်းသည်။ အသံက ခပ်စွာစွာ၊ စူးစူးရှရှ၊ မိန်းမသံ။ သူ့ယောက်ျား အိမ်အပြန်နောက်ကျ၍ ကြိမ်းမောင်းသောအသံ၊ ယောက်ျားက ဗလုံးဗထွေးနှင့် ပြန်လှန်ချေပသောအသံ။

“ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ် ဖြစ်နေတဲ့အထဲ နင် သည်လောက်တောင် လူမှန်းမသိ သူမှန်းမသိ သောက်ရသလား။ နင် သည်လောက်တောင်ဖြစ်ရင် အရက်ကို ကွာမလား၊ ငါ့ကို ကွာမလား”

ထိုစကားကိုလည်း တစ်ရပ်လုံး ကြားပါသည်။

“အရက်ကိုလည်း မကွာဘူး၊ နင့်ကိုလည်း မကွာဘူး၊ ရိုးမြေကျပေါင်းမယ်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား” ဟူသော အသံကြီးသည် ကင်းသမားနှင့်အပေါင်းပါလူအုပ်ထဲမှ ထွက်ပေါ်လာပါသည်။

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူးဟ၊ လင်မယားရန်ဖြစ်တာ။ ကလေးတွေ ပြန်ကြ၊ ပြန်ကြ”ဟု အရပ်လူကြီးတစ်ဦးက အော်လိုက်သောအခါ ပရိသတ်ကြီးလည်း စဲသွားလေသည်။ သို့သော် မိုးမင်းက မစဲ၊ သဲသဲမဲမဲ ရွာပြန်သည်။

သန်းခေါင်ယံအထိ ကင်းသမားတို့၏စကားဝိုင်းသည် မြိုင်လှပါ၏။ သို့သော် သန်းခေါင်ကျော်သောအခါ တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ပစ်သံခတ်သံ ကြားရသည်။ တချို့က ဘီပီအိုင်ဟု ခန့်မှန်းသည်။ တချို့က သမိုင်းချည်စက်ဟု ဆိုသည်။ တချို့က အုတ်ကျင်းဂုန်နီစက်ဟု ထင်ကြေးပေးသည်။ တချို့က စီးကရက်စက်ရုံဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဆပ်ပြာစက်ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဆီစက်ဟူ၍လည်းကောင်း အမျိုးမျိုး စိတ်မှန်းဖြင့် ပြောကြဆိုကြသည်။ ပြောသည့်အတိုင်းမှန်လျှင် ကုန်ပါပြီ။

နံနက်လင်းသောအခါ ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်နှစ်လောင်းဟူသော အမင်္ဂလာသတင်းကို ကြားရသည်။ ပုလဲနှင့်ငါး ပြောင်ပြီဟုလည်း ဆိုကြသည်။ နိုင်ငံခြားပို့ဖို့ ငါးနှင့်ပုဇွန်တွေ ဘယ်စျေးမှာ ပေါသလဲဟုလည်း အငမ်းမရ သတင်းမေးကြသည်။ သွပ်စျေး၊ သံစျေး၊ ဘိလပ်မြေ စသည်တို့နှင့်ဆိုင်သော ကုန်စည်စျေးနှုန်းသတင်းကို ပါးစပ်ဖြင့် ထုတ်လွှင့်ကြသည်။ ညစဉ်လိုပင် သွပ်ခွာသူတို့ ခွာကြဆဲ ဖြစ်သည်။ လူမသမာတို့ကို လူစုခွဲရန်အလို့ငှာ ဆိုင်ရာတို့က ပစ်ကြ ခတ်ကြသည်မှာလည်း အသံမစဲချေ။ အတင့်ရဲလာကြသောအခါ နေ့လယ်ကြောင်တောင်၌ပင်လျှင် စက်ရုံ၊ အလုပ်ရုံ၊ သိုလှောင်ရုံတို့ကို ထွင်းဖောက်လုယက်ကြသည်ဟု စျေးဂေဇက်က ဆိုသည်။

ပြောတုန်းဆိုတုန်းမှာပင် စက်ကိရိယာပစ္စည်းများကို သယ်ဆောင်လာသော ကားတစ်စီး နှစ်စီး ရပ်ကွက်ထဲ ၀င်လာသည်။ သို့သော် မည်သူမျှ မစုံစမ်းဝံ့ချေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ခိုးရာပါပစ္စည်းလက်ခံသူမှာ ထောင်ထွက်ဟု နာမည်ကြီးသော ကာလသားခေါင်းကြီး ဖြစ်သောကြောင့်ပေတည်း။ သူ ထောင်မှ ထွက်လာသည်မှာ ယခုမှ ထွက်လာသည် မဟုတ်။ လူထုဆန္ဒပြ အရေးအခင်းမပေါ်မီ လေးငါးနှစ်ကပင်လျှင် နှစ်စေ့၍ ထောင်မှလွတ်လာပြီးနောက် မှောင်ခိုပစ္စည်းများကို ရောင်း၀ယ်လုပ်ကိုင် စားသောက်နေသူဖြစ်သည်။ သူ့ကို သူနေသောလမ်းရှိ အရပ်သူအရပ်သား ကောင်းရောင်းကောင်း၀ယ်တို့က အလွန်ခန့်ညားကြသည်ဟု ဆိုသည်။ “ခန့်ညား”ဟုဆိုသည်မှာ စာစကားဖြစ်သည်။ အရပ်စကားမှာမူ “ဖင်တုန်အောင် ကြောက်ရသည်”ဟု၏။

သူ့လုပ်ရပ်ကို မြင်ရသော ရပ်ကွက်လူထုသည် အလိုလို ခေါင်းနားပန်းကြီးလာသည်။ မတော်လို့ လုံခြုံရေးအာဏာပိုင်များက ၀င်မွှေလျှင် မတော်သူထိပ်၊ တော်သူထိပ်မို့ အားလုံး ရာဇ၀တ်သင့်ကုန်လိမ့်မည်။ ကားကြီး၊ ကားငယ်တို့ ခဏခဏ ၀င်သည်။ ထွက်သည်။ ထောင်ထွက်ကြီးထံသို့ ပစ္စည်းများကို သွင်းသည်။ ထောင်ထွက်ကြီးထံမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ရောင်းသူနှင့်၀ယ်သူ စျေးဆစ်ကြသည်။ ၀ယ်သူက မြို့ထဲမှ ကားငှားရသည်မှာ အလွန်စရိတ်ကြီးပါသည်။ ရှေးက နှစ်ဆယ်တန်သော ခရီးကို ယခု နှစ်ရာပေးရပါသည်။ ကားခလောက်တော့ လျှော့သင့်ပါသည်။ အလီလီ ၀ယ်သည်မှာ တစ်သောင်းခင်း မကပါ။ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ် စျေးဆစ်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ၀ယ်သူက ဤကဲ့သို့ စကားနှဲ့၍ စျေးနှိမ်နေစဉ် ထောင်ထွက်ကြီးက “ နေ့မြင် ညပျောက်ပဲဗျာ့၊ ကတ်သီးကတ်သတ် ဆစ်မနေနဲ့။ ကြိုက်ရင်ယူ၊ မကြိုက်ရင် ထားပစ်ခဲ့။ ခင်ဗျားတို့ မြို့ထဲက ဆိပ်ကမ်းသိုလှောင်ရုံတွေ သိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဟိုမှာ ဘိုင်စကယ်အသစ်တွေ ထုတ်လာတော့ တစ်ရာ့ငါးဆယ်လို့ စျေးခေါ်ရောင်းတာ ဘယ်သူမှ စျေးမဆစ်ဘူး၊ အလုအယက် ၀ယ်ကြတာပဲ။ ချေးမများနဲ့၊ ခင်ဗျား မယူရင် သည့်ပြင်လူ ယူလိမ့်မယ်”ဟု မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် ငေါက်သည်။ ၀ယ်သူလည်း အထွန့်မတက်တော့ချေ။ သူ စက်ကိရိယာ၊ သံတိုသံစ စက်ပစ္စည်းများကို သူ့ကားပေါ် သုတ်သုတ်တင်၍ မြို့ဘက်သို့ စက်ကုန်ဖွင့်ပြီး မောင်းသွားသည်။

နေ့ရောညပါ ဝါးကပ်တံခါးကို စောင့်ရသော ကင်းသမားသည် ခဏခဏ တံခါးကို ဖွင့်ချည်ပိတ်ချည် ပြုလုပ်ပေးနေရသောကြောင့် စိတ်မရှည်နိုင်သဖြင့် ကားသမားနှင့် အချီအချ စကားပြောသည်။ ထိုအခါ ထောင်ထွက်ကြီးလာ၍ မျက်နှာပြသည်။ အားလုံး ငြိမ်ကျသွားသည်။ သို့သော် တစ်ခါမဟုတ်၊ နှစ်ခါမဟုတ်။ တစ်ရက်မဟုတ်၊ နှစ်ရက်မဟုတ်။ သွားချည် ပြန်ချည် ဆက်တိုက်လုပ်ပေးရသောအခါ အရပ်က ငြိုငြင်လာသည်။ ရာဇ၀တ်မှုမကင်းသော ကိစ္စ၌ အရပ်က အလိုတူအလိုပါကဲ့သို့ ခဏခဏ ဆောင်ရွက်ပေးနေရလျှင် လုံခြုံရေးများ ကင်းလှည့်လာသောအခါ ဘုန်းကြီးအမှု ရွာပတ်လိမ့်မည်။ သည်လိုအချိန်ကာလမျိုးမှာ ဘာလုပ်လုပ် ဘာအမှုမျှ မဖြစ်။ ပြောမရလျှင် အပြတ်ရှင်း။ ဒါပဲ။ ဤဒဿနတရားသည် အရပ်ထဲ၌ စိမ့်၍ ၀င်လေသည်။

လူအုပ်ကြီးသည် ထောင်ထွက်ကြီး၏ ၀င်ရာထွက်ရာလမ်းကို အထူးအာရုံစိုက်လာကြသည်။ သို့သော် ထောင်ထွက်ကြီးကား ဘယ်သူ့ကို ဘာမျှ ဂရုစိုက်စရာမလိုဟူသော မျက်နှာထိမျက်နှာထားနှင့် အခြေမပျက် သွားလာလုပ်ကိုင်လျက်ရှိသည်။ သူ့အလုပ်က တစ်ပတ်လောက်အတွင်းမှာ စက်ကိရိယာ၊ သံတိုသံစ ဆိုင်ကြီးကနားကြီး တည်ထောင်နိုင်သည်အထိ ကြီးပွားတိုးတက်လာလေသည်။ လုံခြုံရေးအာဏာပိုင်တို့က တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ပစ်ခတ်လူစုခွဲနေသည့်အကြားမှ ထိုမျှလောက် စီးပွားတက်နေသည်မှာ ငါ အစွမ်းကောင်းလို့ဟု မိမိကိုယ်မိမိ အထင်ကြီးလာသည်။ “ငါကွ” ဟူသော စိတ်သည် ထောင်ထွက်ကြီးကို ရဲဆေးတင်ပေးလေသည်။ မာနဖုံးလွှမ်းလာသောအခါ အကျိုးအကြောင်း ဘာကိုမျှမမြင်။ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးအလုပ်ကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း လုပ်လာသည်။

ထို့နောက် အတော်အတန်ပစ္စည်းများကို ထုခွဲရောင်းချပြီး၍ ငွေစက္ကူအထပ်လိုက်ကို ဂုန်နီအိတ်ဖြင့် ထုပ်ပိုးကာ မိမိအိမ်အတွင်းတစ်နေရာတွင် လုံခြုံအောင် သိမ်းဆည်းထားပြီးနောက် စက်ဘီးနောက်မြီးပေါ်သို့ မော်တာစက်ကလေးတစ်လုံးကို တင်၍ လမ်းထိပ်သို့ ထွက်လာသည်။ သည်မော်တာကို သူမရောင်းဘဲ တမင်ချန်ထားသည်။ သူ့စိတ်ကူးထဲမှာ သူ့အိမ်အတွက် အဝီစိတွင်းတူးပြီးနောက် မော်တာတပ်ဆင်မည်ဟု ကြံစည်သည်။ သို့သော် ထိုမော်တာကို အခြားနေရာမှာ ရွှေ့ပြောင်းသိမ်းထားမည်။ မတော်တဆ ပစ္စည်းရှာဖွေလျှင် ဤမော်တာတစ်လုံးတော့ အဖတ်တင်လိမ့်မည်။ သူကြံစည်သမျှကို အိမ်သူအိမ်သားများအား တိုးတိုးဖော် တိုင်ပင်ပြီးလျှင် စက်ဘီးကိုစီး၍ လမ်းမကြီးပေါ်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

အချိန်မှာ နံနက်ခင်း စျေးဖွင့်စအချိန်ဖြစ်၍ လမ်းမကြီးပေါ် လူအများ ဥဒဟိုသွားလာလျက် ရှိသည်။ အများသူငါတို့၏အကြား၌ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားလျှင် ဘယ်သူ့ကို ဘာဂရုစိုက်ရမှာလဲ။ သို့သော် သူ လမ်းမကြီးပေါ်အရောက်တွင် စျေးသွားစျေးလာတို့သည် အလန့်တကြား ပြေးလွှားကြသည်။ “မီးကွင်း ပစ်တယ်” ဟူသော အသံသည် လေးငါးခြောက်လှမ်းအကွာ တစ်နေရာမှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကင်းသမားများအသီးသီး မိမိတို့လမ်းမှ လမ်းမကြီးပေါ်သို့ ထွက်လာကြသည်။ “ဖမ်းဟ ဆီးဟ” ဟူသော အသံများ တစ်ခဲနက် ပေါ်လာသည်။ “မီးကွင်းပစ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ သူခိုးဟေ့ သူခိုး” ဟူသော အသံများလည်း ထပ်ဆင့်ပေါ်လာသည်။

ယခုအခါ ထောင်ထွက်ကြီးသည် လူတောထဲတွင် ညှပ်၍နေလေပြီ။ လူအုပ်ကြီးက “မိပြီ” ဟုအော်၍ သူ့ဘိုင်စကယ်နောက်မြီးပေါ်မှာရှိသော လုရာပါပစ္စည်းကို ဆွဲချသည်။

“ဒါ ဘယ်သူ့ဥစ္စာလဲ” ဟု ဝိုင်းမေးကြသည်။

“အသစ်စက်စက်ပဲ” ဟု ပြောသံကိုလည်း ကြားနိုင်ကြပါသည်။

“ဆွဲချဟ၊ ဖမ်းဟ၊ ရိုက်ဟ” ဟူသော အသံများ ဆူညံလာသောအခါ ထောင်ထွက်ကြီးသည် ဘိုင်စကယ်ကို ထားခဲ့၍ လမ်းမကြီးပေါ် စွတ်ပြေးလေသည်။

လူအုပ်ကြီးက တုတ်များ၊ ဓားများနှင့် သူ့နောက်ကို လိုက်သည်။ ဤအတွင်း သံဃာ့အလံကိုလွှင့်ထူထားသော ဘတ်စ်ကားတစ်စီးသည် လူအုပ်ကြီးရှိရာသို့ ရှေးရှုလာလေသည်။

“လက်လွန်ကုန်မယ်ဟေ့၊ မလုပ်ကြနဲ့။ ဟိုမှာ သံဃာတော်တွေ လာနေပြီ၊ ဖယ်ကြ၊ ရှဲကြ” ဟူ၍ တစ်ဦးသောအရပ်လူကြီးက အော်ရင်းနှင့် လူအုပ်ကြီးလှုပ်ရှားနေသော နေရာထဲသို့ အပြေး၀င်လာသည်။

သံဃာတော်တို့သည် ရပ်ရွာအေးချမ်းစေဖို့၊ စည်းကမ်းတကျ ငြိမ်၀ပ်စွာ နေထိုင်ကြဖို့၊ ရပ်ကွက်ကို စောင့်ရှောက်ကြဖို့ လိုက်လံဆော်သြကြသည်။ ကျောင်းသားအနည်းငယ်နှင့် အရပ်သူအရပ်သားအများတို့သည် သံဃာတော်များနှင့်အတူ လိုက်ပါလာကြသည်။ သူတို့က သံဃာတော်တို့၏သြ၀ါဒကို အများကြားရအောင် အသံချဲ့စက်နှင့် ဆော်သြပေးလျက်ရှိကြသည်။ သံဃာသည် ပရိယတ္တိ၊ ပဋိပတ္တိအလုပ်ကို လျစ်လျူရှု၍ ဒကာ ဒကာမတို့ အကျင့်သီလထိန်းကြစေရန် ဆော်သြပေးကြသည်မှာ အထူးကျေးဇူးတင်ထိုက်လှပေသည်။ သို့သော် လူထုအားကို သံဃာက ဆန်နိုင်ပါမည်လော။

အရပ်လူကြီးက “မလုပ်ကြနဲ့” ဟု အော်နေဆဲခဏ၌ လူအုပ်ကြီးသည် ထောင်ထွက်ကြီးကို ခုန်၍အုပ်ကြသည်။ တုတ်များ၊ ဓားများ လေထဲတွင် ဝဲနေကြသည်။ အရပ်လူကြီးက အတင်း၀င်လာသောအခါ လူစုရှဲသွားသည်။ လက်သည် ဘယ်သူလဲဟု မည်သူမျှ မပြောနိုင်ကြတော့ချေ။

လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ထောင်ထွက်ကြီးသည် သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲနေသည်။ သံဃာတော်များ နေ့ကင်းလှည့်နေသော ဘတ်စ်ကားထဲမှ လူတစ်စုဆင်းလာပြီးလျှင် ထောင်ထွက်ကြီးကို ပွေ့၍ ကားပေါ်တင်သည်။ ဆေးရုံကို တန်းပြီးသွားမယ်ဟု ဆိုသည်။ သံဃာတော်တို့က မေတ္တသုတ်ပရိတ်ကို ရွတ်ရင်း လက်လွတ်စပယ် မလုပ်ကြနှင့်ဟု သြ၀ါဒပေးသည်။ ဘတ်စ်ကားသည်လည်း တရွေ့ရွေ့နှင့် ဆေးရုံရှိရာသို့ မောင်းသွားသည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူရှဲသွားသည်။

ဤအချင်းအရာကို တွေ့လိုက်မြင်လိုက်ရသော ပရိသတ်သည် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်၍ အချင်းချင်း သတင်းစကားများကို ဖောက်သည်ချကြသည်။ မတွေ့လိုက်၊ မမြင်လိုက်သော စျေးသွားစျေးလာတို့ကမူ ဘာဖြစ်လို့ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ အိမ်ရောက်တော့မှ အိမ်သူအိမ်သားများ ဆီး၍ပြောသဖြင့် “ သြော် ဟုတ်လား၊ ကျွန်တော် ကျွန်မတို့ အဲဟိုနားက ဖြတ်လာခဲ့တာပဲ၊ ဘာမှ မသိဘူး” ဟု ဆိုကြသည်။ စည်ကားလှသော ရပ်ကွက်ထဲတွင် ထိုထိုသောနေရာမှာ ဘာဖြစ်နေသည်ကို ဤဤသောနေရာက ဘာမျှ မသိချေ။ ထို့ကြောင့် နေ့လယ်နေ့ခင်းရောက်သောအခါ ရပ်ကွက်ကြီးမှာ ပြန်၍ငြိမ်သွားသည်။

ထိုအခါကျမှ ထောင်ထွက်ကြီးသတင်း နောက်ဆက်တွဲကို အရပ်သူအရပ်သားတို့ ကြားရသည်။ စျေးသည်တစ်ဦးက ထောင်ထွက်ကြီး၏ ဖြစ်အင်အစအဆုံးကို သူကိုယ်တိုင် မြင်ဘိသကဲ့သို့ သူ့အဖော်စျေးသည်များကို နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန်နှင့် ပြန်လည်ဖောက်သည်ချသည်။

“ဆေးရုံအထိ မခံဘူးတော့၊ လမ်းမကြီးက ထွက်တော့ သူ အသက်မရှိတော့ဘူး။ ဒါ့ကြောင့် ဆေးရုံပို့ရင် အလကားပဲဆိုပြီး သင်္ချိုင်းကုန်းကို အရောက်မောင်းသွားတယ်။ သံဃာတော်တွေကလည်း အကြောင်းမထူးပြီမို့ ကျောင်းတိုက်အနားရောက်တော့ ဆင်းနေရစ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီအခါမှ ထောင်ထွက်ကြီးရဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်း တစ်ဦးနှစ်ဦးက အမီပြေးလိုက်ပြီး ဘတ်စ်ကားပေါ် တက်ကြတယ်။ သူတို့ မသာပိုဖို့ပဲ တတ်နိုင်တော့တာပေါ့။ သနားတော့ သနားစရာပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူ့ထိုက်နဲ့ သူ့ကံပေါ့ တော်ရေ။ ကာလကြီးကိုက မကောင်းတော့ပါဘူး”

ထိုအခါ စပ်စုတတ်သော ကန်စွန်းရွက်သည်က “နေပါဦးအေ၊ ညည်းကကော သင်္ချိုင်းကို လိုက်မသွားဘူးလား” ဟု မေးသည်။

“ကောင်မ စကားကောင်းပြောနေတာ ဘာဖောက်လာတာလဲ”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ညည်းနဲ့ အိမ်နီးချင်းမို့ မသာလိုက်ပို့သေးသလားလို့ သိချင်လို့ မေးတာပါ”

“တော်စမ်းပါအေ၊ တောစကား တောပျောက်၊ ငါနဲ့အိမ်နီးချင်း မဟုတ်ရပါဘူးအေ။ ငါနေတာက သူတို့လမ်းနဲ့ ဆယ်လမ်းလောက် ခြားပါတယ်၊ ငါ့ကို ကစိပတ်အောင်မပြောနဲ့ သိလား”

“သိပါဘူးတော်၊ ညည်းပြောပုံက အစအဆုံး ကိုယ်တိုင်မြင်၊ ကိုယ်တိုင်ကြားဆိုတော့ အဆက်အစပ်များ ရှိသလားလို့”

“နင်က ပြောလေကဲလေပဲ၊ ငါက ဘာအဆက်အစပ်မှ ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ အများတကာ ပြောတာကြားလို့ ညည်းကို အစီအစဉ်နဲ့တကွ အစီရင်ခံတာပါတော့်။ ငါ့ကို ပုလိပ်စစ် မစစ်နဲ့”

အများက ဝိုင်း၍ဟားကြလေသည်။ လူပြောသူပြော ပြောသမျှကို ဆက်လက်၍ အစီရင်ခံရသော် အဆိုပါထောင်ထွက်ကြီး၏ ရုပ်ကလာပ်သည် သုဿန်သို့သွားနေစဉ် တရုတ်ဆိုလား၊ ကုလားဆိုလား ငွေကြေးကြွယ်ဝသော သံတိုသံစ၊ စက်ကိရိယာ အရောင်းအ၀ယ်သမားသည် သူ၏သင်္ဘောသားကားဟု ခေါ်ကြသော လူစီးကားကလေးကို မြို့ထဲသို့ နှင်လေသည်။ အချို့က ထိုအ၀ယ်တော်သည် တစ်ခေါက်တည်းနှင့် သန်းချီ၍ မြတ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ကြေးပေးကြသည်။

ဤသို့ထင်ကြေးပေးသည်ကို ကြားရသော ဘူးသီး၊ ခရမ်းသီး၊ ကြောင်လျှာသီး၊ ကန်စွန်းရွက်စျေးသည်အုပ်စုထဲမှ တစ်ဦးက “ အ၀ယ်တော်ဆိုတဲ့လူကတော့ သိန်းထီပေါက်သွားတာပေါ့နော်” ဟု သက်ပြင်းချ၍ ပြောလိုက်သည်။ တစ်ဦးသောစျေးသည်က “သိန်းထီပေါက်တာ ဆယ်စောင်မကဘူး တော်ရေ့၊ အဲဒါ ထောင်ထွက်ကြီးရဲ့ကျေးဇူးပဲ။ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေတော်၊ သက်စွန့်ဆံဖျား ကြိုးစားသမျှ သူတစ်ပါး ကောင်းစားဖို့ချည်းပါကလား”ဟု ညည်းလေသည်။

“လူမိုက်တို့ရဲ့သွားရာလမ်းဟာ ဒါပဲအေ့” ဟု တွေးခေါ်စဉ်းစားတတ်ဟန်တူသော ချဉ်ဖတ်ရောင်းသူတစ်ဦးက မှတ်ချက်ချလေသည်။ စျေးသည်အချင်းချင်းထံသို့ ပထမသတင်းပို့သော မအဝှာက “ အင်း ... ထောင်ထွက်ကြီးမရှိတော့ အေးပြီ” ဟု ဂရုဏာသံထဲတွင် လောကကြီးကို ကျေနပ်သောအသံနှော၍ ပြောလိုက်လေသည်။ သို့သော် မကျေနပ်သေးသော စျေးသည်တစ်ယောက်က အတည်ပေါက်နှင့် ပြန်မေးသည်။

“တကယ်လား”

အမေးခံရသော စျေးသည်သည် ဘာကိုမျှ မဖြေတတ်ချေ။ မေးသူကို မေးရကောင်းလားဟူသော မျက်နှာထားနှင့် နှာခေါင်းရှုံပြသည်။ ကျန်သော စျေးသည်များ၏မျက်နှာကား ဆီးရွက်လောက် ငယ်သွားသည်။



မောင်ထင်