တရားထိုင်တာ ဘာတွေရပါသလဲ

မြတ်ဗုဒ္ဓ ကို လူတစ်ယောက်က စကားစစ်ထိုးဖို့နောက်လိုက်တွေနဲ့ ချီတက်လာတယ်

" ခင်ဗျားတို့ တရားထိုင်တာ ဘာတွေရလဲ "

မြတ်ဗုဒ္ဓက ပြန်ဖြေတယ် " ဘာမှမရဘူး" တဲ့။

လူတွေ ခိုးခိုးခွိခွိ ကြိတ် ရယ် ကုန်တယ်
" ဒါဆို ဘာလို့တရားထိုင်နေသေးလဲ " တဲ့
မြတ်ဗုဒ္ဓက ပြန်ဖြေတယ်။

" အေး တရားထိုင်လို့ ငါ ဆုံးရှုံးသွားတဲ့အရာတွေကို မင်းကိုပြောပြနိုင်တယ်၊

" လုပ်စမ်းပါ ဦး ရယ် ကြရအောင် "

"ဟုတ်ပါပြီ သေချာ နားထောင်နော် ဘာတွေဆုံးရှူံးလိုက်ရလဲဆိုတော့ ..

ဒေါသ၊ မောဟ၊ အမုန်းနဲ့ မကောင်းမြင်တတ်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်တယ်၊ ဒါ့အပြင် စိတ်ထဲက အမှောင့်တရားတွေလည်း ဆုံးရှုံးသွားတယ်။
တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်မှု၊ တွေဝေမှု၊ လောဘကြီးမှုဆိုတဲ့အဆိပ်ကြီးသုံးခုလည်း ဆုံးရှုံးသွားတယ် "

မေးလာတဲ့ လူ အသေအချာ စဉ်းစားတယ်ပြီးတော့ အသာလေး ထိုင်ချလိုက်ပြီးဆက်ပြောပါဦး ဆိုတော့
" လူတိုင်းဒီကမ္ဘာမြေပေါ် ရောက်လာပြီဆိုကတည်းက ကိစ္စနှစ်ရပ်ကိုမလွဲမသေဖြတ်ကျော်ရမယ်။

မွေးဖွားခြင်း နှင့် သေဆုံးခြင်းပေါ့။
ကိစ္စတစ်ခုကို ဖြတ်ကျော်ပြီးပေမယ့် နောက်တစ်ခုအတွက် အစဉ်သင့် ဖြစ်နေရတယ်လေ

၁။ ရေစက်ကြောင့်တွေ့ဆုံရတယ်၊ ရေစက်ကုန်တဲ့အခါ ခွဲခွာကြရတယ်။ လာသင့်တဲ့သူက သူ့ကိုယ်သူ လာပြီး ခွဲခွာသင့်တဲ့သူကို တားမရဘူး။ လာတဲ့သူကိုဝမ်းပန်းတသာကြိုဆိုပြီး ခွဲခွာသွားတဲ့သူကို ပျော်ပျော်ကြီးလိုက်ပို့လိုက်ပေါ့။ အားလုံးက ကံစီရာမံအတိုင်းပါပဲ။ ကံရေစီးနဲ့သင့်ရာကို သဘာဝအတိုင်း စုန်သွားတာ အေးချမ်းပါတယ်။

၂။ အသိဉာဏ်မြင့်တဲ့သူဟာ ဘယ်တော့မှ သူတစ်ပါး ပါးစပ်ထဲမှာ မရှင်သန်နေဘူး၊ သူတစ်ပါးရဲ့ အမြင်ထဲမှာ မရှင်သန်ဘူး။ မိမိကိုယ်တိုင်စိတ်တစ်ခုထဲနဲ့အသက်ရှင်တယ်။ မိမိအကျင့်ကောင်းကိုသာ ဦးစားပေးတယ်။ ရေစက်ဆုံတာ၊ကုန်တာကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ ဘာမှမလိုချင်လို့ဘာမှ မတောင့်တဘူး။ စိတ်က သဘာဝနဲ့ သဟဇာတဖြစ်နေတယ်။ အမြဲငြိမ်းအေးနေတယ်။ စိတ်ဟာ အမြဲလွတ်လပ်နေတယ်။ ခေါင်းထဲမှာအမြဲတရားဓမ္မတို့နဲ့ ပျော်မွေ့နေတယ် ။ အများနဲ့ဆက်ဆံဖို့ မျက်နှာဖုံးအတု တပ်စရာမလိုဘူး ။

၃။ လူ့ဘဝရဲ့ အကြီးမားဆုံးနာကျင်မှုက စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တာပဲ။ သင်သိမသိ၊ ဝန်ခံမခံတော့မသိဘူးပေါ့။
စိတ်ကိုအေးချမ်းလှပအောင်ထားပြီး ဦးနှောက်ကို အရှုပ်ထုတ်ကိစ္စတွေ မစဉ်းစားခိုင်းရင် အမုန်းမပိုက်ထားတဲ့ အသည်းနှလုံးတစ်ခုရှိရင် အသက်ရှုရတာပေါ့ပါးပြီး လူဖြစ်ရတာ ပျော်ရွှင်စရာကြီးပါ။ စိတ်ကို လေဟာနယ်ကြီးတစ်ခုလို အမြဲရှင်းထားပြီး ငြိမ်သက်အေးချမ်းမှုအချိန် တစ်ခုအမြဲပေးပေးပါ။ ကုသိုလ်ကောင်းမှုလုပ်ပြီး သူတစ်ပါးကိုကူညီပါ။

၄။ တကယ့်တရားထိုင်ခြင်းက နာရီအရေအတွက်မဟုတ်ပါဘူး။ နားကနေ ပန်းပွင့်လာတဲ့ အသံတောင်ကြားနိုင်လောက်အောင် စိတ်က ကြည်လင်နေမယ်၊ လှိုင်းတစ်ချက်တောင်မရှိဘဲ ငြိမ်သက်နေတဲ့ရေပြင်တစ်ခုလိုဖြစ်နေမယ်။ ဘာမှဆုပ်ကိုင်စရာမရှိတဲ့ လေဟာနယ်ထဲကိုရောက်နေမယ်။ အိပ်ရင်းတရားမှတ်နိုင်တယ်၊ ထိုင်ရင်းတရားမှတ်တယ်၊ စားရင်းတရားမှတ်တယ်။

၅။ ဓာတ်ကြီးလေးပါးဟာ မတည့်ကြဘူး။ အမြဲတစ်ခုကို တစ်ခုတွန်းထုတ်တိုက်ခိုက်နေတယ်။ ပထဝီ၊ အာပေါ၊ ဝါယော၊ တေဇော၊ ဆိုတဲ့ မြေ၊ ရေ၊ မီး၊ လေ။ ပထဝီဓာတ်ဖြစ်တဲ့သစ်သားကို မီးက လောင်မြိုက်တယ်။

မီးကို လေနဲ့ ရေက ငြိမ်းတယ်။ သဲနဲ့ဖို့ငြိမ်းတယ်။ ရေကိုမီးနဲ့အငွေ့လုပ်ပစ်တယ်၊ လေထဲမှာပါတဲ့ အောက်စီဂျင်ကို မီးက လောင်ကျွမ်းတယ်။
လူကိုယ်က ဓာတ်ကြီးလေးပါးနဲ့ တည်ဆောက်ထားတာမို့ တစ်ခုကိုတစ်ခုအမြဲတွန်းထုတ်နေတယ်။ ဆဲလ်တွေ စဉ်ဆက်မပြတ်ဖြစ်နေတယ်၊ ပျက်စီးနေတယ်။ အသားဆိုတဲ့ ပထဝီဓာတ်၊ သွေးနဲ့အရည်ဆိုတဲ့ အာပေါဓာတ်၊ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက အစာချေဖျက်နိုင်တဲ့ မီးဆိုတဲ့တေဇောဓာတ်၊ ရှုရှိုက်တဲ့ကိုယ်ထဲက လေဓာတ် တစ်ခုကိုတစ်ခုအမြဲ သဟဇာတ ဖြစ်ဖို့ကြိုးစားရင်း တိုက်ခိုက်နေကြတယ်။

၆။ ငါ ဆိုတာ ဘာလဲ?
ငါ့ဆီမှာမျက်လုံး ရှိတယ်။ ခြေလက်ရှိတယ်။
ဒါဆို မျက်လုံးကိုလူလို့ခေါ်တာလား၊ ခြေလက်ကို လူလို့ခေါ်တာလား? ဒါဆို မျက်လုံးဆိုတာကကော ဘာလဲ? မျက်ကြည်လွှာကိုမျက်လုံးလို့ခေါ်တာလား၊ မျက်လုံးအဆံနက်ကို မျက်လုံးလို့ခေါ်တာလား၊တကယ်လို့ လူကို အလုံးကြီးတစ်ခုလုပ်လိုက်မယ်ဆို အဲဒီအသားလုံးကြီးက လူဖြစ်သေးရဲ့လား။
တကယ်တော့ ပညတ်( တကယ်မရှိတာနဲ့) ပရမတ် ( တကယ်ရှိတာ) ဆိုပြီး နှစ်မျိုးရှိတယ်။
လူဆိုတာ တကယ်တော့ အခေါ်အဝေါ် တစ်ခုပါ။ တစ်ကယ်မရှိပါဘူး။

ဒါဆို ငါတို့က တကယ်မရှိတဲ့ ငါ အပေါ်ဘာဖြစ်လို့မာနတွေကြီးနေရတာလဲ၊ အာဃာတတွေထားနေရတာလဲ။ အားလုံးကိုနားလည်ပြီး လွှတ်ချလိုက်ပါ။

၇။ လူ့ဘဝမှာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့အရာတိုင်းကို ပိုင်ဆိုင်ချင်လို့မရပါဘူး၊ ဖြတ်သန်းသွားခွင့်ပဲပေးလို့ရမယ်။
ငါတို့အားလုံ့းဟာ အချိန်တစ်ခု၊ ခေတ်တစ်ခုရဲ့ ဧည့်သည်အချို့ပါ။ တစ်နေ့မှာ အရာအားလုံးကို နှုတ်ဆက်ရမှာ.....ပေါ့
မမွဲပါဘူး ဘာမှကို မမွဲတာ

မေးလာသူက တစ်ခွန်းထဲ ပြောတယ်
" ငါတို့ လဲ တရားထိုင်ကြည့်မယ်
တရားထိုင်နည်းပေး နိုင်မလား "

ဗုဒ္ဓက
"ရတာပေါ့ဆိုပြီးထိုသူတို့နဲ့သင့်တော်မယ့် တရားထိုင်နည်းကို ပြောပြလိုက်တယ်

နောက် သုံးနှစ်အကြာမှာ
ဗုဒ္ဓမြတ်စွာဘုရားရှင်ရဲ့ ရွှေညာဏ်တော် လူမှုကွန်ယက်မက်ဆေ့ဘောက်မှာ ဗွီဒီယိုကောလ် တစ်ခု၀င်လာတယ်

တပည့်တော်တို့ ယုံမှား သံသယ ကင်းပါပြီ ဘုရား....တဲ့

Crd
ဓမ္မ ပဒေသာ စုံလင်စွာ